Περπατήσαμε με τους φίλους μέχρι την Κηφισίας για να περιμένουμε το λεωφορείο που θα μας κατέβαζε στους Αμπελόκηπους. Μετά από 20' αναμονής κι ενώ ο κόσμος τριγύρω μας, στη στάση, είχε πληθύνει και η περιπέτεια στο λεωφορείο θα ήταν μάλλον δυσάρεστη και …ασφυκτική, ακριβώς μπροστά στη στάση και στα εμβρόντητα βλέμματα των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί, εμφανίζεται μία τεράστια Mercedes. O οδηγός πάτησε απότομα το φρένο μπροστά μου. Άνοιξε το παράθυρο του συνοδηγού και με ρώτησε:
Που πας αγόρι μου;
Σπίτι μου, στους Αμπελόκηπους, απάντησα με συστολή και έντονες δόσεις ντροπής για την εικόνα που εκτυλισσόταν.
Έλα μπες, μέσα, θα σε κατεβάσω εγώ, είπε…
Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν είμαι μόνος μου, είμαι με δύο φίλους μου. Σας ευχαριστώ πολύ πάντως, βρήκα το κουράγιο να του πω
Ποιοι είναι οι φίλοι σου αγόρι μου; Δεν πειράζει. Φέρε τους κι αυτούς μέσα… με προέτρεψε…
Μα μιλάτε σοβαρά; Είστε σίγουρος; του αντιγύρισα
Μπείτε μέσα, έλα, έλα, απάντησε αυτός.
Με τους δύο φίλους, κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε και μπήκαμε τελικά. Ο οδηγός ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος που κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας ζήτησε 5 φορές συγγνώμη που δεν μπορούσε να μας “αδειάσει” μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας, αλλά έπρεπε να μας αφήσει στην γωνία Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Δηλαδή, 100 μέτρα μακριά από τα σπίτια μας..!
Εμένα με γνώριζε διότι τότε, είχα αρχίσει να γίνομαι μέλος της αντρικής ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Που να ήξερε όμως, πως θα μπορούσε να φανταστεί, ότι ο ένας από τους δύο φίλους μου που έβαλε στο πίσω κάθισμά της Mercedes του, σχεδόν 25 χρόνια αργότερα, θα γινόταν ο πρωθυπουργός της χώρας;» γράφει σε άρθρο του ο Θανάσης Ασπρούλιας.
Άμα το ήξερε όχι 100 μέτρα μακρυά, και στον 6ο χωρίς ασανσέρ θα τον ανέβαζε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου